ΚΑΛΠΙΚΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Πειραιως & Σαλαμίνος Γεροντίου

Εάν κάποιος προσπαθήσει να παρακολουθήσει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα από την κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα καταλήξει σε πολλές και ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Μια από αυτές είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού σε συνδυασμό με τις προσπάθειες ορισμένων να αυτο-προταθούν ως «σωτήρες» ή ως κατέχοντες τις απαντήσεις.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ, διότι πιστεύω πως αυτή η διεργασία που συντελείται στην καρδιά της κοινωνίας μας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Αυτήν την εποχή ο λαός μας, εμείς οι πολίτες της Ελλάδος προσπαθούμε ως άλλοι Ισραηλίτες να περάσουμε την επικίνδυνη Ερυθρά Θάλασσα με την προσδοκία πως στην άλλη πλευρά θα βρούμε την γη της «επαγγελίας». Στην δική μας περίπτωση όμως ο «Μωυσής» δεν είναι ένας από εμάς. Δεν είναι ένας φωτισμένος οραματιστής με πίστη βαθιά στο Θεό. Ο «Μωυσής» της Ελλάδος του 2012, η «τρόικα» και οι μηχανισμοί της, είναι ο εκπρόσωπος ενός σκοτεινού συστήματος που μας άνοιξε μεν τα νερά για να περάσουμε, αλλά όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τι μας περιμένει απέναντι, αλλά απειλούμεθα διαρκώς πως αν δεν υπακούσουμε στα κελεύσματα του, θα κλείσει τον δίαυλο που έχει ανοίξει και τα νερά θα μας πνίξουν. Μη έχοντας λοιπόν άλλη επιλογή, υπακούουμε και ελπίζουμε πως στην άλλη όχθη δεν μας περιμένουν τα χειρότερα.

Όλη αυτή η εξόχως κατακλυσμική και πιεστική κατάσταση έχει φερει όλους μας σε οριακό σημείο. Ως άνθρωποι εξεγειρόμεθα και επαναστατούμε. Αναζητούμε απαντήσεις… την αλήθεια. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική περίοδος για τον τόπο μας. Είναι η περίοδος που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα λάθη του παρελθόντος. Με τις αστοχίες της δικής μας αλλά και των προηγούμενων γενεών. Είναι η διαδικασία, μέσα από την οποία ευελπιστούμε να βγούμε σοφότεροι και καλύτεροι. Είναι μια διαδικασία που έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά και δεν εννοώ μόνο χρηματικά.

Το τελευταίο λοιπόν που χρειαζόμαστε σε αυτήν την δύσκολη συγκυρία είναι οι «κάλπικοι σωτήρες». Άνθρωποι που μέχρι προχθές πίστευαν αλλού, πρέσβευαν άλλα και ζούσαν μια διαφορετική ζωή, σήμερα ως άλλοι έμποροι, έχουν αφουγκραστεί τις ανάγκες της «αγοράς» και έχουν προσαρμόσει το «εμπόρευμα» τους ακριβώς πάνω σε αυτές.

Τι είδαν λοιπόν αυτοί οι «έμποροι»; Είδαν πως η κρίση έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά στον Θεό και την Πατρίδα. Είδαν πως βγήκαμε προς αναζήτηση ελπίδας. Είδαν πως επιτέλους ο Έλληνας αναζητά τις ρίζες του.

Αφού είδαν όλα αυτά, γέμισαν τις βιτρίνες τους «εμπόρευμα». Γέμισαν τις βιτρίνες τους Χριστό, Ελλάδα, Ελπίδα, Παράδοση. Εκεί που αδιαφορούσαν για την Εκκλησία του Χριστού προσκυνώντας είδωλα και παγανιστικές θεότητες ξάφνου εμφανίσθηκαν δίπλα μας ως άλλοι «ιεραπόστολοι». Ως υποψήφιοι «μάρτυρες» έτοιμοι να πληγωθούν για να τιμήσουν το όνομα του Κυρίου μας.

Απ’ την άλλη, κληρικοί που δεκαετίες τώρα εξασκούν το επάγγελμα του «ποιμένος». Κληρικοί που ουδέποτε είχαν εκφράσει την παραμικρή ανησυχία για τον οικουμενισμό, τον σιωνισμό και τις συνεχείς προσβολές στο πρόσωπο του Κυρίου μας, ξάφνου έγιναν «ζηλωτές». Έγιναν αντιοικουμενιστές, «ανακάλυψαν» τον σιωνιστικό πόλεμο εις βάρος της πατρίδος μας. Και φυσικά έτρεξαν όπου φώτιζε ο προβολέας των γεγονότων, για να εκδηλώσουν την οργή τους για τα έργα των ασεβών.

Φυσικά και όλα αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Εαν δεν διατρέχαμε μια τόσο σημαντική περίοδο θα τα χαρακτήριζα φαιδρά, γελοία.

Πριν λοιπόν πιστέψουμε, πριν αποδεχθούμε κάποιον που προσπαθεί να μας προσεγγίσει ας αναλογιστούμε εάν αυτά που μας λέει είναι η αλήθεια ή αν ειναι απλά αυτά που το αυτί μας περιμένει να υποδεχθεί. Πριν αναγνωρίσουμε σε κάποιον τον τίτλο του «ποιμένος» ας δούμε τη διαδρομή κι ας αναρωτηθούμε «αυτός οδήγησε το ποίμνιο εδώ ή εδώ το βρήκε;».

Θλίβομαι γι αυτή τη διαπίστωση μου αλλά σε μια εποχή που το οικονομικό εμπόριο περνά δυσκολίες, το παραεμπόριο της πίστεως της ελπίδος, της πατρίδος και της ορθοδοξίας ανθεί!