Στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων  Αιγίνης  ιερούργησε    ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ.  Γερόντιος την Ι΄ Κυριακή του Λουκά.

Στην προσλαλιά του ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων είπε: η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή μας φέρνει μπροστά σε ένα βαθιά ανθρώπινο και λυτρωτικό θαύμα: τη θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας. Αυτή η γυναίκα ήταν δεκαοκτώ χρόνια σκυφτή, δεμένη από την ασθένεια, ανίκανη να σηκώσει το κεφάλι της και να κοιτάξει τον ουρανό. Δεν υπέφερε μόνο στο σώμα, αλλά και στην ψυχή. Ζούσε στο περιθώριο, με πόνο, με σιωπή, με υπομονή.

Παρά τον πόνο της, δεν απομακρύνεται από τον Θεό. Δεν κλείνεται στο παράπονο, δεν λέει «τι να πάω να κάνω;». Η παρουσία της  στη συναγωγή είναι ήδη μια ομολογία πίστεως.  Και τότε γίνεται το απρόσμενο ο Χριστός τη βλέπει. Δεν τον φωνάζει εκείνη, δεν του ζητά τίποτα. Εκείνος πρώτος τη βλέπει, πρώτος τη φωνάζει, πρώτος της μιλά. «Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου».

Ο Χριστός πάντα βλέπει τον πόνο που οι άλλοι προσπερνούν. Βλέπει τις ψυχές που είναι σκυμμένες από βάρη, ενοχές, φόβους, απογοητεύσεις. Πόσοι από εμάς δεν μοιάζουμε με τη συγκύπτουσα; Σκυφτοί από τις μέριμνες της ζωής, από τα προβλήματα της οικογένειας, από την αγωνία για το αύριο. Σκυφτοί από αμαρτίες που επαναλαμβάνονται, από πληγές που δεν κλείνουν, από λόγια που μας πλήγωσαν.

Ο Χριστός όμως δεν μας θέλει σκυφτούς. Μας έπλασε για να κοιτάμε ψηλά. Γι’ αυτό και αγγίζει τη γυναίκα, και αμέσως εκείνη ανορθώνεται. Το πρώτο που κάνει δεν είναι να τρέξει, ούτε να μιλήσει στους ανθρώπους, αλλά να δοξάσει τον Θεό. Η θεραπεία γεννά ευχαριστία. Όποιος πραγματικά συναντά τον Χριστό, αλλάζει στάση ζωής.

Και όμως, μέσα στη χαρά του θαύματος, εμφανίζεται η σκληρότητα. Ο αρχισυνάγωγος αγανακτεί, όχι για τον πόνο της γυναίκας, αλλά γιατί το θαύμα έγινε Σάββατο. Βάζει τον νόμο πάνω από τον άνθρωπο. Ξεχνά πως ο Θεός δεν έδωσε τον νόμο για να φυλακίσει, αλλά για να ελευθερώσει. Ο Χριστός αποκαλύπτει την υποκρισία λέγοντας : αν για ένα ζώο δείχνετε φροντίδα το Σάββατο, πώς δεν δείχνετε έλεος για έναν άνθρωπο, για μια θυγατέρα του Αβραάμ;

Η Ευαγγελική περικοπή σήμερα μας καλεί σε δύο πράγματα. Πρώτον, να πλησιάζουμε τον Χριστό όπως είμαστε, σκυφτοί και πληγωμένοι, χωρίς δικαιολογίες. Και δεύτερον, να μη γινόμαστε σκληροί και τυπικοί απέναντι στους άλλους. Η αληθινή πίστη δεν μετριέται με κανόνες, αλλά με αγάπη και έλεος.

Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας ανορθώσει. Να σηκώσει το κεφάλι μας προς τον ουρανό, να μας ελευθερώσει από ότι μας κρατά δεμένους, και να μας μάθει να βλέπουμε τον πόνο του αδελφού μας….