Στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Ν. Φιλαδέλφειας Ιερούργησε ο  Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Γερόντιος , την Κυριακή του Ασώτου,   άμα τη σεπτή αδεία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Καλλινίκου.

Στην προσλαλιά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε  στον νέο  της παραβολής που συμβολίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο που απομακρύνεται από τον Θεό, επιλέγοντας έναν τρόπο ζωής γεμάτο υλικές απολαύσεις. Απαιτώντας την περιουσία του και φεύγοντας σε «χώρα μακρινή», ο νέος συμβολίζει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, αλλά και τις καταστροφικές συνέπειες της απομάκρυνσης από τον Θεό. Όταν τελικά φτάσει στο σημείο της απόλυτης εξαθλίωσης, εργαζόμενος ως βοσκός χοίρων, συνειδητοποιεί το λάθος του και αποφασίζει να επιστρέψει.

Τα στοιχεία που επιστρατεύει  είναι  η μετάνοια, η ειλικρινή συντριβή και η ταπείνωση. Η στάση του πατέρα αποτελεί την πιο συγκινητική εικόνα της παραβολής. Δεν περιμένει απλώς τον γιο του, αλλά τρέχει προς αυτόν, τον αγκαλιάζει και τον αποκαθιστά πλήρως, δίνοντάς του δαχτυλίδι, ένδυμα και υποδήματα. Ο πατέρας της παραβολής είναι ο ίδιος ο Θεός , ο οποίος δεν αφήνει το πλάσμα του αλλά το δέχεται με ανοιχτές αγκάλες, επιβραβεύει τη επιστροφή μας.

Αυτό το δείχνει με το γεγονός, ότι διατάζει γιορτή με τον σιτευτό μόσχο που εκφράζει τη χαρά του Θεού για κάθε επιστροφή ενός αμαρτωλού. Αυτή η χαρά τονίζεται και σε άλλες παραβολές, όπως η παραβολή του απολωλότος προβάτου και του χαμένου νομίσματος.

Ο μεγαλύτερος γιος, αντί να χαρεί για την επιστροφή του αδελφού του, αντιδρά με ζήλια και πικρία.  Συμβολίζει τους Φαρισαίους και γενικά τους ανθρώπους που ακολουθούν τον νόμο τυπικά, αλλά χωρίς αγάπη και κατανόηση. Παρά την υπακοή του στον πατέρα, ο εγωισμός και η αυταρέσκεια του εμποδίζουν να κατανοήσει το αληθινό νόημα της συγχώρεσης και της αγάπης. Αντιπροσωπεύει, λοιπόν, τη δικαιοσύνη χωρίς έλεος, την προσκόλληση στον τύπο χωρίς πνεύμα ταπεινότητας και μετάνοιας.