Στον Καθεδρικό Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πειραιώς, ιερούργησε ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Γερόντιος την Ε. Κυριακή των Νηστειών.

Στήν διδαχή της ημέρας αναφέρθηκε ο Σεβασμιώτατος  λέγοντας: Καθώς πλησιάζουμε προς την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, η Εκκλησία μας μάς προβάλλει την ιερή μορφή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, όχι απλώς ως υπόδειγμα ηθικής αλλαγής, αλλά ως φανέρωση της δυναμικής της θεώσεως, μέσα από την πορεία της αυθεντικής μετανοίας.

Η Αγία Μαρία δεν αποτελεί μία απλή ηθικοδιδακτική φιγούρα. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η θεία χάρις ουδένα απορρίπτει, και ότι «ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις»  Η ζωή της είναι η έκφραση της βαθειάς θεολογικής αλήθειας, ότι η σωτηρία δεν εξαρτάται από την προηγούμενη κατάσταση του ανθρώπου, αλλά από την ανταπόκρισή του στο κάλεσμα του Θεού.

Η Οσία Μαρία διήγε βίο αμαρτωλό, δίχως φραγμούς, παραδομένη στη φιληδονία, με τρόπο που φανερώνει τον πλήρη αποπροσανατολισμό της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αποκόπτεται από την κοινωνία με τον Θεό. Και όμως, μέσα από την αμαρτία, ενεργεί μυστικώς η θεία πρόνοια. Το ταξίδι της στα Ιεροσόλυμα – φαινομενικά για ανήθικους σκοπούς – μετατρέπεται σε προσκύνημα σωτηρίας, σε θεολογικό γεγονός.

Όταν η θεία Χάρις την εμπόδισε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως, τότε για πρώτη φορά βλέπει τον εαυτό της «ἐν φωτί», και εν συντριβή καρδίας κράζει προς την Παναγία: «Απόστρεψον το πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου». Αυτή είναι η αρχή της μετανοίας: η αυτογνωσία φωτισμένη από το φως του Θεού.

Η έρημος, στην πατερική θεολογία, είναι ο τόπος της κάθαρσης, της δοκιμασίας, αλλά και της θεοπτίας. Όπως οι Προφήτες, όπως ο ίδιος ο Κύριος μετά το Βάπτισμα, έτσι και η Οσία Μαρία αναχωρεί στην έρημο πέραν του Ιορδάνου, όχι για να απομονωθεί απλώς, αλλά για να εισέλθει σε μια υπαρξιακή σχέση με τον Θεό, ελευθερωμένη από τα πάθη δια της υπομονής, της προσευχής, της νηστείας και της χάριτος, επιτυγχάνει την κάθαρση και εισέρχεται στη φωταγωγό σφαίρα της θεώσεως

Τονίζοντας ότι : σήμερα, ο άνθρωπος ζει συχνά εν αποπροσανατολισμό, παρασυρμένος από τα πάθη, τα ιδεολογήματα και την αυτάρκεια του εγώ. Η ζωή της Οσίας μας υπενθυμίζει ότι χωρίς Θεό, η ύπαρξη αδειάζει. Αλλά και μας ενθαρρύνει, διότι ουδείς είναι εκτός της ελπίδας. Η Εκκλησία δεν είναι κοινότητα αγίων, αλλά χώρος μεταμορφώσεως. Δεν ζητεί από εμάς τελειότητα, αλλά καρδία συντετριμμένη και ταπεινωμένη.

Τέλος ευχήθηκε  ας έχουμε στο νου μας την οδό της Μαρίας της Αιγυπτίας. Ας πορευθούμε και εμείς τον δρόμο της καθάρσεως και της μετανοίας, όχι απλώς για να «βελτιωθούμε», αλλά για να ενωθούμε με τον Θεό. Διότι αυτό είναι το τέλος του ανθρώπου, η θέωση