Στην Ιερά Μονή Αναστάσεως του Κυρίου στο Ηράκλειο της Κρήτης ιερούργησε ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας κ. Γερόντιος ως Τοποτηρητής της Κρήτης την  Κυριακή της Σαμαρείτιδος,

Ο Σεβασμιώτατος στην προσλαλιά του αναφέρθηκε στην Ευαγγελική περικοπή τονίζοντας

Ο Χριστός προσφέρεται στη Σαμαρείτιδα ως το «ύδωρ το ζων», δηλαδή η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που σβήνει τη βαθύτερη πνευματική δίψα του ανθρώπου:

Το «ύδωρ το ζων» δεν είναι κάτι υλικό, αλλά η θεία ζωή που προσφέρει ο Ιησούς ως Σωτήρας. Σηματοδοτεί τη μετάβαση από το γράμμα του νόμου στην αναγεννητική εμπειρία της Χάριτος.

Ο Ιησούς συνομιλεί με μια γυναίκα Σαμαρείτιδα, κάτι που προκαλούσε έκπληξη ακόμη και στους μαθητές Του, γιατί:

Οι Εβραίοι θεωρούσαν τους Σαμαρείτες αιρετικούς και αποστάτες. Οι άνδρες δεν συνομιλούσαν δημόσια με άγνωστες γυναίκες.

Η προσέγγιση αυτή μαρτυρεί την οικουμενικότητα του σωτηρίου έργου του Χριστού: η σωτηρία δεν περιορίζεται σε έναν λαό ή μια κατηγορία ανθρώπων.

Ο διάλογος φτάνει σε ένα θεολογικό βάθος όταν η γυναίκα ρωτά για το πού είναι ο σωστός τόπος λατρείας – Ιεροσόλυμα ή όρος Γαριζίν. Ο Χριστός απαντά:

«ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ Πατρί… ἀλλ’ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ

Η αληθινή λατρεία είναι πνευματική, όχι τυπική ή τοπική, και συνδέεται με τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό μέσω του Αγίου Πνεύματος και της Αλήθειας που είναι ο Χριστός.

Η Σαμαρείτιδα, αφού αποκαλυφθεί η προσωπική της ζωή και αναγνωρίσει τον Χριστό ως Μεσσία, γίνεται ιεραπόστολος στο χωριό της.

«Καὶ ἀφῆκεν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς… καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον…»

Το ότι εγκαταλείπει την υδρία –σύμβολο της καθημερινής της φροντίδας– δείχνει την μεταστροφή της προτεραιότητας προς την πνευματική δίψα.

Στην εκκλησιαστική παράδοση αναγνωρίζεται ως Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις, η οποία μαρτύρησε για την πίστη της.

Η υμνολογία της ημέρας (ιδίως στο Κανόνα της Οδής Σαμαρείτιδος) τονίζει τη θεότητα του Χριστού, την φανέρωση της σωτηρίας και την κλήση για μετάνοια και φώτιση.

Η Κυριακή της Σαμαρείτιδος μας καλεί: Σε αναζήτηση του αληθινού “ύδατος” που ξεδιψά την ψυχή.

Σε πνευματική λατρεία, ανεξάρτητα από τυπικές ή εξωτερικές θρησκευτικές εκδηλώσεις. Σε αποδοχή του άλλου χωρίς προκαταλήψεις.

Σε μετάνοια και αποστολική μαρτυρία, κατά το παράδειγμα της Σαμαρείτιδος.