Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κύριε Καλλίνικε
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Αττικής και Βοιωτίας κϋριε Χρυσόστομε
Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι των αρχών
Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί
Αγαπητά τέκνα

Σε μια δύσκολη συγκυρία για την αγιοτόκο πατρίδα μας, προσήλθαμε όλοι εδώ τούτη την καλοκαιρινή ημέρα για να τιμήσουμε μια οσιακή μορφή της Εκκλησίας  μας, τον Όσιο Γερόντιο… το όνομα του οποίου έφερε ο μακαριστός προκάτοχος και γέροντας μου, και όλως τιμητικώς χάρισε στην ταπεινότητα μου την στιγμή της εις διάκονον χειροτονίας μου.

Τα λόγια σας Μακαριώτατε, λόγια πραγματικής πατρικής αγάπης γεμίζουν τις ψυχές μας και τιμούν ιδιαιτέρως την ελαχιστότητά μου, όπως βεβαίως και η εδώ παρουσία σας.
Αντικρίζοντας εσάς, τους αγίους αδελφούς και συλλειτουργούς, και όλη την ιερά ομύγηρη,  μια φράση γεμίζει το μυαλό μου και συγκινεί την ψυχή μου:
Ιδού δη τι καλόν η τί τερπνόν, αλλ΄ ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό;

Ως εορτάζων, επιτρέψατε μου να καταχραστώ για λίγο τον χρόνο σας, για να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου για την σημερινή εποχή.

Οι μέρες που ζούμε είναι εξαιρετικά δύσκολες. Οι νύχτες, ακόμη δυσκολότερες, μιας και οι προβληματισμοί, οι φόβοι και οι αμφιβολίες είναι πλέον καθημερινοί επισκέπτες.

Η αβεβαιότητα για το αύριο σκορπίζει φόβο και η λάμψη της χαράς χάνεται ολοένα από τα μάτια μας.
Οι νέοι αναζητούν διέξοδο στην ξενιτιά όπως εκείνα τα παλιά χρόνια που από το λιμάνι της όμορφης πόλης μας έφευγαν κατάφορτα τα καράβια για τόπους μακρυνούς.

Οι μεγαλύτεροι βλέπουν τους κόπους της ζωής τους να χάνονται αργά αλλά σταθερά σαν τη λάμψη των αστεριών το ξημέρωμα.

Και όλοι τρομαγμένοι από την τραγικότητα της καταστάσεως κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας χτίζοντας γύρω μας σκοτεινά τείχη θλίψεως και μοναξιάς.

Μπορούμε όμως έτσι να ξεπεράσουμε αυτήν την τρικυμία; Μπορεί η απομόνωση και η παράδοση  σε αξιές του τύπου ο σώζων εαυτόν σωθείτω να μας οδηγήσουν στην άκρη αυτού του σκοτεινού τούνελ;
Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Ο Όσιος Γερόντιος όταν αναγκάστηκε να εγκαταλήψει την μονή των βουλευτηρίων εξαιτίας των συνεχών πειρατικών επιδρομών βρέθηκε σε μια απομονωμένη περιοχή για να κτίσει το νέο ησυχαστήριο για εκείνον και την αδελφότητα του. Τότε λοιπόν ήρθε αντιμέτωπος με ένα τεράστιο πρόβλημα. Ο τόπος ήταν άνυδρος.

Αδιέξοδο. Χωρίς νερό η αδελφότητα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Τι μπορεί να κάνει πια ένας άνθρωπος μπροστά σε ένα τέτοιο απόλυτο γεγονός; Εμείς μάλλον θα απελπιζόμασταν, ίσως και να εγκαταλείπαμε την προσπάθεια… ποιός ξέρει;

Ο Όσιος Γερόντιος όμως έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάναμε όλοι μας κάθε στιγμή της ζωής μας. Προσευχήθηκε. Άνοιξε τα χέρια του και ικέτεψε την κυρά του άθωνα, την Παναγιά μας. Προσευχήθηκε από τα βάθη της αγνής του καρδιάς. Και το θαύμα έγινε.
Από μια σχισμή του βράχου άρχισε να βγαίνει νερό, αγίασμα, ένα δώρο πολύτιμο και ζωογόνο για τον Όσιο Γερόντιο.
Αφού λοιπόν η Παναγία μας το έκανε τότε για τον πιστό ικέτη Της ίσως να το κάνει και τώρα για εμάς που διψούμε για ένα ποτήρι ανθρωπιάς και ελπίδας.

Λαμβάνοντας ως αφορμή το παράδειγμα αυτό από την ζωή του Οσίου Γεροντίου που σήμερα τιμά η Εκκλησία μας, θέλω να σας πως πως δεν πρέπει να ξεχνά κανείς μας, πως όσο βαθύ και πυκνό κι αν είναι το σκοτάδι, το φως δεν χάνεται κι ας είναι μια μικρή μακρινή κουκίδα.

Γι αυτό, την δύσκολη αυτή εποχή, ας ανοίξουμε όσο πιο πολύ μπορούμε τα μάτια της ψυχής μας για να δούμε το φως που σταθερό και άσβεστο περιμένει να το ανακαλύψουμε ξανά σαν τους παλιούς θαλασοπόρους που ταξίζευαν μήνες ολόκληρους σε άγνωστα νερά μέχρι να βρούν στην άκρη του ορίζοντα την γη που με τόση θέληση αναζητούσαν.

Όσο για εμένα. Θέλω να σας ευχαριστήσω ολους για την παρουσία σας και για τις ευχές σας. Θέλω όμως να σας παρακαλέσω αντί δώρου να μου χαρίζετε μια στιγμή από τις προσευχές σας μνημονεύοντας υπέρ φωτίσεως του δούλου του Θεού Γεροντίου Αρχιερέως.

Αυτές τις ημέρες που όλα δείχνουν ασταθή και ευμετάβλητα μόνη σταθερά είναι η πίστη. Όσο την δυναμώνουμε τόσο ευκολότερα θα ξεπερνάμε τα προβλήματα μας.

Σας ευχαριστώ όλους και πάλι από τα βάθη της καρδιάς μου.